Miejscowość na prawym brzegu Dniepru, przy ujściu doń Sożu, przy drodze z Rzeczycy (60 km) do Czernihowa
Pierwszy raz wspomniana w 1505 roku, gdy Łojów został zniszczony przez ordę tatarską Machmeda-Gireja, która dotarła później aż pod Mir i Słuck.
Od unii lubelskiej (1569) Łojów należał do ziem koronnych – województwa kijowskiego Rzeczypospolitej.
Jednak w październiku 1646 podczas obrad Sejmu Rzeczypospolitej Litwini zażądali rekompensaty za Trubeck, oddanego decyzją króla Władysława IV w celu polepszenia stosunków z Moskwą, przed planowaną wojną z Turcją.
Po długich targach posłowie z Korony ustąpili Litwinom Łojów i Lubecz nad Dnieprem. Tajna konstytucja stanowiła, że jeśli Trubeck wróci w granice Wielkiego Księstwa, Łojów i Lubecz miały powrócić do Korony.
Łojów znalazł się wówczas w powiecie starodubowskim województwa smoleńskiego
Latem 1649 roku Łojów został zajęty przez oddziały kozackiego watażki Sciepana Podobajły, które wycofały się z Rzeczycy. Organizowali stąd łupieżcze wyprawy na Białą Ryś, napadając, rabując i zabijając głównie Polaków i Żydów (włącznie z kobietami i dziećmi).
Kozacy spalili zamek w Łojowie i ufortyfikowali się w obozie w widłach pomiędzy Dnieprem i Sożą, umocnianym wałami ziemnymi.
31 lipca 1649 roku pod Łojowem doszło do bitwy wojsk Rzeczypospolitej pod wodzą Janusza Radziwiłła, hetmana polnego litewskiego i oddziałów kozackich pod wodzą Stefana Podobajły i Stanisława Krzyczewskiego.
Główne siły Rzplitej walczyły wówczas (10 lipca – 22 sierpnia) pod Zbarażem z armia kozacko-tatarską, a idąca z odsieczą armia króla Jana Kazimierza została zatrzymana pod Zborowem.
Po stronie kozackiej walczyło ponad 15 tys. Kozaków z pułków kijowskiego, owruckiego i czarnobylskiego (wysłanych przez Chmielnickiego spod obleganego Zbaraża) oraz około 20 tys. czerni. Radziwiłł prowadził 6 tys. armię (w tym 800 husarzy).
Gdy po długich poszukiwaniach, dowodzone przez Janusza Radziwiłła wojska Rzeczypospolitej odkryły siedzibę kozacką, piechota dowodzona przez Wincentego Gosiewskiego popłynęła Dnieprem łodziami (ze specjalnymi osłonami, chroniącymi przed nieprzyjacielskim ogniem). Konnica i artyleria posuwały się wzdłuż brzegu rzeki. Wieczorem podjęto atak na obóz kozacki.
Następnego dnia Radziwiłł rozmieszczał baterie artylerii. Kilka mil pod Łojowem przeprawiła się na drugi brzeg piechota i kilka chorągwi jazdy, chcąc zmusić Kozaków do rozdzielenia swoich sił.
Krzyczewski postanowił zaatakować oblegających od tyłu. Pozostawił w obozie nieiwloekie siły, a sam 40 tys. Kozaków przeprawił się na drugi brzeg rzeki,szykując się do zaatakowania Radziwiłła od strony Rzeczycy.
31 lipca 1649 roku Radziwił został ostrzeżony o zbliżaniu się głównych sił kozackich. Czołowe natarcie ok. 10 tys. jazdy kozackiej na obóz wojsk Rzeczyspopolitej zostało odparte, dzięki szarży chorągwii husarii Pawła Niewiarowskiego.
Starostwo łojowskie postanowieniem sejmu (1670) miało być nadawane zasłużonym obrońcom Rzeczypospolitej. Komisja wyznaczona przez sejm (1676) przekazała Łojów Michałowi Stanisławowi Judyckiemu, wojskiemu rzeczyckiemu, obrońcy Lachowicz (1655) przed armią moskiewską Chowańskiego.
Judyccy zyskali niebawem taki autorytet wśród miejscowej szlachty, że zostali obwołani dziedzicznymi marszałkami powiatu rzeczyckiego.
Po wygaśnieciu rodu Judyckich Łojów przeszedł w ręce Łaszczów i Naruszewiczów.
W II rozbiorze (1793) Łojów został zagarnięty przez Rosję i już do Rzeczypospolitej nie powrócił.
W XIX wieku Łojów był znaczącym portem dla spławu Dnieprem, Berezyną i Sożą.
Rozwój miasta zahamowała dopiero konkurencja ze linii kolejowej, poprowadzonych w sporej odległości od Łojowa.
W końcu XIX wieku Łojów liczył 3,1 tys. mieszkańców, w tym 50% Żydów. Znajdowały się tu dwie cerkwie, kościół i synagoga.
Od 1991 roku roku Łojów jest miastem rejonowym w obwodzie homelskim niepodległej Białorusi, tuż przy granicy z Ukrainą, liczy 7,4 tys. mieszkańców.