Niedaleko ujścia Dźwiny do Bałtyku na zachodnim brzegu rzeki powstała pogańska świątynia ludu Liwów (1148), a później pierwsza kamienna twierdza (1149). Liwski książę Kaupo (ok.1190) przyjął chrzest, a biskup Meinhard rozpoczął chrystianizacyjną, zwracając się do papieża o… pomoc zbrojną.
Papież ogłasił wyprawę krzyżową, którą poprowadził dotychczasowy biskup Bremy Albert Buxhövden. Dysponując 23 okrętami i dużym oddziałem krzyżowców prowadził działalność misyjną przy użyciu siły. W roku 1201 założył Rygę, z której prowadzi swą dalszą działalność.
W 1202 roku powstał zakon Kawalerów Mieczowych, który opanował te tereny i ściągał osadników niemieckich. W 1206 udało mu się ostatecznie rozbić pogańskich Liwów, od których imienia pochodzi łacińska nazwa Inflant – Liwonii.
Ryga została przyjęta (1282) w poczet miast hanzeatyckich, podniesiona do rangi siedziby arcybiskupstwa (1253).
Zamek zakonny (1330-38)- rezydencję Wielkiego Mistrza Zakonu Kawalerów Mieczowych wzniósł biskup ryski Albert. Zamek, zniszczony (1484) podczas 10 letniej wojny Zakonu z miastem Rygą, odbudował (1515) Wielki Mistrz Wolter von Plettenberg.
Ostatni wielki mistrz zakomu Gottard Kettler przyjął luteranizm. Na zamku ryskim Radziwiłł jako namiestnik Zygmunta Augusta przyjął (1562) od Kettlera wszystkie znaki godności mistrza zakonnego, a przedstawiciele stanów inflanckich złożyli przysięgę wierności królowi polskiemu.
Po przyłączeniu się Inflant do Rzeczypospolitej od 1565 zamek w Rydze był w rękach polskich, miasto jeszcze blisko 20 lat bylo w pełni niezależne. Ryga była już wówczas największym portem Inflant i jednym z większych na Bałtyku.
Początkowo (1566) w składzie Wielkiego Księstwa Litewskiego Ryga była siedziba kasztelanii. Od unii lubelskiej (1569) Inflanty były wspólną własnością Korony i Litwy, a Ostatni mistrz zakonu, Gerhard Kettler otrzymał w Kurlandię i Semigalię jako księstwa – lenna Polski.
Po pokonaniu Iwana Grożnego uroczyście wjechał do Rygi (1580) król Stefan Batory, którego zwycięstwa w wojnie z Moskwą pozwoliły utrzymać Inflanty w Rzeczypospolitej. Król założył tu (1582) kolegium jezuickie, jedno z pierwszych w szkól tego typu w krajach nadbałtyckich.
Rezydujący na zamku ryskim Batory nadał Rydze przywilej, na mocy którego chłopi pańszczyźniani, samowolnie opuszczający swych właścicieli, mogli po 2 latach pobytu w tym mieście uzyskać wolność osobistą i zająć się handlem lub rzemiosłem. Od tego momentu w Rydze zaczęli się osiedlać Łotysze, wcześniej bowiem było to miasto zamieszkałe głównie przez Niemców.
Polacy we wrześniu 1601 rozbili pod miastem wojska szwedzkie. W bitwie pod Kircholmem koło Rygi (1605) 4-tysięczne wojska polsko-litewsko-kurlandzkie pod dowództwem Jana Chodkiewicza rozgromiły 11-tysięczną armię króla Szwecji Karola IX, który zmuszony był uciec z pola walki. Inflanty wciąż pozostawały jednak terenem walk Rzeczypospolitej ze Szwecją. Jednak dopiero 25 września 1621 roku Szwedzi po oblężeniu zdobyli Rygę.
W rozejmie w Altmarku (1629) utraciła Liwlandię (Liwonię – tzw. Inflanty szwedzkie), zachowując Łatgalię (Inflanty Polskie), a Kurlandia pozostało lennem Polski, aż do czasu zagarnięcia przez Rosję (1795).
Miasto pod zwierzchnictwem Polski i Szwecji zachowało bardzo szeroką autonomię.
Diametralna zmiana nastąpiła, gdy wojska cara Piotra Wielkiego wkroczyły do Rygi (1710) podczas III wojny północnej. Okupacja rosyjska trwała ponad 200 lat.
Sąsiednia Łatgalia, ściśle związana z polską kulturą i językiem, należała wciąż (do 1795 roku) Rzeczypospolitej.
Od 1918 stolica niepodległej Łotwy (w latach 1940-1991 Łotewskiej Republiki Radzieckiej).
18 marca 1921 roku podpisano tu ryski traktat pokojowy kończący wojnę polsko-bolszewicką.