Wioska w powiecie zasławskim, 13 kilometrów na wschód od Zasławia, 8 km od Szepietówki.
Wymieniona w 1601 roku, jako majętność ks.Zasławskich, spalona wcześniej przez Tatarów (1589).
Drewniana cerkiew św. Michała Archanioła ufundowal (1791) Paweł Bejzym.
18 czerwca 1792 roku, podczas wojny polsko-rosyjskiej w obronie Konstytucji doszło tu do bitwy między wojskami polskimi (15,5 tys. żołnierzy, 12 dział) a wojskami rosyjskimi (11 tys. żołnierzy, 24 działa).
Starcie było rezultatem pochopnej operacji rosyjskiego korpusu gen. Arkadija Markowa, który samodzielnie zaatakował liczniejsze polskie zgrupowanie księcia Józefa Poniatowskiego, wycofujące się spod Połonnego.
18 czerwca na równinie przed Zieleńcami pojawił się rosyjski korpus. Rosjanie rozpoczęli bitwę o 7 ą. Początkowo zaatakowali 3-tysięczny polski oddział generała Michała Lubomirskiego. Po kilku godzinach Rosjanie rozpoczęli natarcie na polskie centrum. Gęsty ogień i atak rosyjski wywołał panikę wśród Polaków. Poniatowski wraz z nowym batalionem ordynacji ostrogskiej osobiście poprowadził rozbite oddziały do ataku.
Inny rosyjski oddział zajął Zieleńce, nie obsadzone przez Polaków. Po nieudanym ataku kawalerii na wioskę, ks. Józef kazał ją podpalić, co spowodowało ucieczkę Rosjan.
Początkowo zwycięska szarża rosyjskiej jazdy na prawym skrzydle bitwy została powstrzymana. Kontrnatarcie polskiej kawalerii rozbiło Rosjan. Jednak wydany przez Poniatowskiego rozkaz pościgu za uciekającymi Moskalami nie został wykonany przez generała Czapskiego (sympatyka konfederacji targowickiej).
Również atak polskiej konnicy na prawym skrzydle przełamał opór Rosjan, nie zdołano jednak w pełni wykorzystać zwycięstwa. O godzinie 17 Markow polecił rosyjskim oddziałom wycofanie się z pola bitwy.
Książę Józef Poniatowski zadowolił się zmuszeniem Rosjan do odwrotu i zdobyciem jednego sztandaru, choć istniały szanse na rozbicie rosyjskiego korpusu.
Było to pierwsze polskie zwycięstwo od czasów Jana III Sobieskiego. Dla uczczenia zwycięstwa król Stanisław August Poniatowski ustanowił order Virtuti Militari – pierwsze polskie odznaczenie wojskowe.
Pomimo dalszych sukcesów Polaków pod Włodzimierzem (7 lipca) i zwycięstwa gen. Tadeusza Kościuszki pod Dubienką, wobec okrążenia wojsk polskich przez Rosjan, którzy przeszli przez teren formalnie neutralnej Austrii i przystąpienia króla do Targowicy wojna została przegrana.